Macie tak czasami, że siedzicie w pracy ostatnią godzinę swojej zmiany, a ta jak na złość wydaje się ciągnąć w nieskończoność? Prawdziwy koszmar, nieprawdaż? Jednak horror Night Loops nie polega na tym, a na czymś nieco odmiennym. Czymś, co wiele gier grozy nie potrafi zrobić dobrze.

Dzień świstaka

Night Loops nie należy do najdłuższych produkcji. Wszystkie trzy zakończenia można zobaczyć w ciągu 2-3 godzin. Mi ta sztuka udała się w równe dwie. Jest to produkcja idealna na jeden wieczór, gdy chcemy poczuć trochę klimatu grozy i niepokoju. Wcielamy się w postać pracownicy nadmorskiego hotelu, wyczekującej końca swojej zmiany. Została tylko jedna godzina. Czy w ciągu tego czasu może się coś wydarzyć? Okazuje się, że więcej niżby mogło. Otóż po upłynięciu limitu czasowego gra się kończy, a my cofamy się godzinę i rozpoczynamy wszystko od nowa. No, prawie wszystko, bo zdobyte wiedza, maski (O których opowiem później), a także przedmioty nie przepadają. Z opisu może przypominać to gry z gatunku rogue-lite, lecz nic bardziej mylnego. Tutaj nie ma żadnej akcji, a naszym jedynym przeciwnikiem jest goniący nas czas. W ciągu tej jednej godziny musimy dowiedzieć się jak najwięcej, by ostatecznie móc opuścić hotel raz na zawsze.

Może wydawać się, że gra jest całkowicie nieliniowa i poznajemy wszystkie informacje w dowolnej, wybranej przez nas kolejności. Niestety, ale jest to jedno wielkie kłamstwo. Cała historia jest liniowa i na domiar złego podana w na tyle nieintuicyjny sposób, że w wielu momentach musimy przeklikiwać się przez wszystko i liczyć na łut szczęścia, żeby ruszyć dalej. O samej fabule mogę powiedzieć tyle, że jest dziwna. Nawet teraz, po odsłonięciu wszystkich kart nie wiem, jak powinienem ją rozumieć i o czym tak naprawdę opowiadała. Nie jestem nawet pewien czy powinniśmy ją traktować dosłownie czy jako alegorię do np. zdrowia psychicznego naszej bohaterki. Czuć, że brakuje tu jakiegoś większego zarysowania świata i tła. Na ogół otwarte historie, stworzone pod subiektywną interpretację to nie jest nic złego. Co więcej, zazwyczaj jest to duży plus. Jednak nie wiem, czy mogę tak powiedzieć w kwestii Night Loops. Bardziej wyczuwam tu sporo lenistwa i takiego “A zróbmy jakiś miszmasz i dajmy, że to ma być takie nieoczywiste, mistyczne i głębokie”. Jeśli chodzi o bohaterów pobocznych to mają oni ciekawy design i wyraźnie zarysowane charaktery, jednak w ciągu tych dwóch godzin nie jesteśmy w stanie zbudować z nimi żadnej relacji. Są nam całkowicie obojętni.

Wszyscy nosimy jakieś maski

Najsilniejszą stroną produkcji jest bez dwóch zdań jej klimat. Groza jest tu budowana poprzez biało-szaro-czarną oprawę graficzną pełną dziwnych i niepokojących modeli oraz tekstur, a także poprzez dobrze działające efekty dźwiękowe oraz skromną, ale wciąż muzykę. Jest to dreszczowiec, który może nie przerazi, ale trzyma w ciągłej grozie i niepokoju. To horror oparty całkowicie na klimacie, w którym nie uświadczycie ani jednego jumpscare’a. Naprawdę brakuje mi tego w dzisiejszych strasznych produkcjach, które korzystają tylko i wyłącznie z tych najtańszych chwytów.

Rozgrywka Night Loops opiera się na banalnych założeniach. Obserwując świat z rzutu izometrycznego, poruszamy się po nim rozmawiając z bohaterami niezależnymi, znajdujemy maski i karteczki z liczbami do kodu systemu zabezpieczeń hotelu. Praktycznie cała mechanika opiera się tu na zdobywanych maskach, których mamy łącznie dziewięć. Każda daje nam inną umiejętność. Dla przykładu, jedna z nich daje nam możliwość rozumienia i rozmawiania z napotkanymi NPC. Kolejna to wypisz wymaluj przycisk szybkiej podróży do jednego z odblokowanych wcześniej punktów. A jeszcze inne pozwalają nam na wnikanie do obrazów czy niszczenie brył lodu. Jest to bardzo ciekawa mechanika, która wpływa także na to jak nasza bohaterka w danej chwili wygląda. Jednak mam tutaj dwa zasadnicze problemy. Pierwszy, dość prozaiczny, nie rozumiem decyzji o możliwości korzystania tylko z 4 masek w danym momencie, skoro w tym tytule nie ma żadnej akcji, a maski do menu szybkiego wyboru możemy podmienić w każdym momencie. Dodaje to tylko niepotrzebnego przeklikiwania. Lepszą decyzją byłoby tu postawienie na zmianę masek poprzez przyciski na klawiaturze numerycznej, skoro i tak mamy ich dziewięć. Drugi, z masek o wiele przyjemniej by się korzystało, gdyby produkcja stawiała na większą nieliniowość i większą ilość interakcji. Tak, każda maska ma swoją zdolność, ale możemy z nich korzystać zaledwie kilka razy w paru przygotowanych do tego momentach. Nie przeszkadza to tak bardzo, jednak czuć tu duży, a przede wszystkim niewykorzystany potencjał.

True ending

Wracając jeszcze na moment do oprawy audio-wizualnej, Night Loops ma swój urok, który wynika z wyjątkowo skromnego i minimalistycznego podejścia. Trudno stwierdzić bez wglądu za kulisy, czy była to świadoma decyzja artystyczna, czy efekt ograniczeń budżetowych – a może trochę obu. Graficznie produkcja prezentuje się jak tytuł z przełomu lat 90. i 2000, wyjęta niczym wprost z konsoli PlayStation 1. Oprawa dźwiękowa robi robotę, jednak i w niej czuć taniość. Nie mogę też pozbyć się wrażenia, że gdzieś już to wszystko słyszałem. Zupełnie, jakby twórcy pobrali je z jakiejś ogólnodostępnej bazy dźwiękowej. Oczywiście nie chce tu twórców oskarżać o lenistwo i działanie na gotowcach, jednak nie da się nie odnieść takiego wrażenia.

Night Loops to ciekawa produkcja z świetnie zaimplementowanym i utrzymanym klimatem grozy, który czuć do samego końca. Jest to idealna gra na jeden wieczór, oferująca ciekawe doznania za stosunkowo niewielką cenę. Osoby szukające czegoś dziwnego i nieoczywistego, mogą śmiało sięgać po ten tytuł. Oczywiście o ile przeboleją fakt widocznej budżetowości i dużych, naprawdę dużych, rozczarowujących kompromisów.

Recenzja oparta o wersję gry na PC (Steam).
Kopia gry do recenzji została podarowana przez wydawcę.

Bartosz “Lisek Volsgen” Michalik